De jaarwisseling. Voor mij een jaarlijks moment van rouw. Na het Sinterklaasfeest dient de somberheid zich bij mij aan. Een beetje als een sluipmoordenaar. Elk jaar weet ik dat het komt. En elk jaar ben ik weer verrast. Geleidelijk zak ik weg in door mijzelf onbegrepen gevoelens. Ik raak lusteloos en rusteloos, geërgerd en verdrietig op de vreemdste momenten. Zo voelde ik gisteravond verdriet opkomen bij het aanschouwen van een scheefstaande invalideparkeerpaal tegen een helroze verlichte gevel met vitaminenpillenreclame van de failliete drogisterijketen DA bij mij tegenover in de straat. En ja hoor, daar viel het kwartje van dit jaar: ik sta scheef. Ik sta scheef op de balans van trouw aan mijzelf en trouw aan de ander.