Loslaten na een relatiebreuk deel 1

Ik leer dagelijks van mijn dochter. Loslaten is bijvoorbeeld zo’n thema. Waar zij veerkrachtig is in loslaten dankzij haar hoge dosis zelfvertrouwen, worstel ik er zo af en toe flink op los. 

‘Papa, het is beter dat je haar loslaat, dan kun je verder.’ Dit zei mijn dochter afgelopen zomer in een gesprek dat wij hadden aan onze keukentafel. Ik zat te kniezen over weer een verbroken relatie. Dit zei mijn dochter die zelf al zoveel heeft moeten loslaten in haar leven: haar ouders die uit elkaar gingen, de straat waarin we woonden en waarin ze zo gelukkig was, vriendinnen die verhuisden naar andere steden, oudere vriendinnen die al naar de middelbare school gingen en andere relatiebreuken van haar vader. Steeds maar weer bleef zij vertrouwen houden in zichzelf en anderen. Ook in mij. Natuurlijk was er ook verdriet, frustratie, maar ze bleef functioneren: ze behaalde goede resultaten op school, sloot nieuwe vriendschappen en maakte nieuwe keuzes met betrekking tot hobby’s. Zo gaf ze zich over aan de stroom van het leven. Meebuigen en meebewegen. Uit verzet blijven. Nieuwe keuzes maken, andere wegen inslaan en opgewekt de blik op de toekomst gericht houden. Een sterk staaltje van persoonlijk leiderschap, waarin het overigens ook heel belangrijk is om aan dingen vast te houden. Aan je eigen waarden bijvoorbeeld, of je eigen verlangens en behoeften. Zo is mijn dochter een grote bron van inspiratie geweest in het loslatingsproces waar ik toen middenin zat. En als ze niet zo jong zou zijn, zou ik haar gevraagd hebben deze column te schrijven. 

Afscheid nemen en loslaten

Binnen het grote thema contact maken past ook het concept afscheid nemen. Bij afscheid nemen hoort loslaten. Voor loslaten is vertrouwen nodig. Ik en vele anderen met mij gaan dagelijks door dit proces heen. Zo heb ik mijn dochter dagelijks los te laten als ze op weg gaat naar school. Dan vertrouw ik op haar kennis van en kunde in het Amsterdamse stadsverkeer, heb ik vertrouwen in de andere verkeersdeelnemers en in haar leerkracht. En mijn dochter vertrouwt zichzelf, ze weet wat ze wel en niet heeft te doen in het verkeer. En ze vertrouwt erop dat haar leerkracht er weer zal zijn voor haar die dag. Kortom ze vertrouwt erop dat ze op zichzelf kan staan gecombineerd met vertrouwen in andere mensen. Dat ze gedragen wordt en ook weer naar mij of haar moeder kan terugkeren. En vanuit dit vertrouwen kan ze mij loslaten. 

Onomkeerbaar loslaten

Tot zover is loslaten een redelijk koud kunstje. Maar wat als een terugkeer niet meer mogelijk is? Bijvoorbeeld door overlijden of scheiding. Dan word je op jezelf teruggeworpen. En dan kan het spannend en moeilijk worden. Zeker als er sprake is van veel gevoelens van liefde. Zo is rouw de achterkant van de liefde. Hoe meer je iemand hebt lief gehad, hoe moeilijker het rouw- en losmakingsproces.

Relatie beëindigen

Er woedde zo’n storm door mij heen, toen mijn partner mij had laten weten dat ze een punt achter de relatie wilde zetten. Naast sterke gevoelens van afwijzing, doorliep ik alle rouwfasen in een ogenblik van achter naar voren en van voor naar achter: de shock, de ontkenning, de woede, de angst, het verdriet, de put, de berusting. Tsja en omdat je natuurlijk verder moet en wil, heb je diegene los te laten. En dat nu vind ik een lastig proces. Een proces waarin je ook gemakkelijk weer kunt vervallen in pessimisme en depressie. Want hoe kun je nu iets of iemand loslaten dat of die je zo lief hebt gehad of denkt te hebben gehad? Hoe kun je loslaten en diegene die je liefhad en jouw afwees toch in je hart sluiten? Hoe blijf je mild naar jezelf en de ander? Hoe ga je hierin voorbij je eigen woede en angst? En hoe voorkom je dat je jezelf met wrok vervuld? Daarover hier meer.