Hoe kun je iemand loslaten die je intens lief hebt gehad? Hoe kun je degene die jou afwees toch in je hart sluiten? Hoe blijf je mild naar jezelf en de ander? En hoe voorkom je dat je met wrok vervuld raakt? Ik sloot een eerdere column over loslaten af met bovenstaande vragen en beloofde antwoorden te geven in een volgende column. Nu – bijna 2 jaar later – is het zover. Niet dat het loslatingsproces zo lang geduurd heeft. Integendeel. Na enkele maanden was ik er wel weer over de relatiebreuk heen. Toch… het waren lange maanden.

Ik had een issue met laatkomers. Zo liet een vriendin mij regelmatig zitten bij een afspraak. Tenminste, zo voelde dat voor mij. Herkenbaar? Om van deze kwetsbaarheid af te komen begon ik verbanden te leggen met mijn verleden en vond daar antwoorden.   

Ik leer dagelijks van mijn dochter. Loslaten is bijvoorbeeld zo’n thema. Waar zij veerkrachtig is in loslaten dankzij haar hoge dosis zelfvertrouwen, worstel ik er zo af en toe flink op los. 

Contact maken. En dan ook nog eens wérkelijk contact maken, op de laag van het gevoel. Voorbij de koetjes en de kalfjes. Voorbij het Ego. Dat kan moeilijk zijn. Want er is zóveel dat werkelijke communicatie in de weg kan staan. Patronen, projecties, loyaliteit, schuld, schaamte, boosheid, controle, wantrouwen en gevoelens van onveiligheid. Maar ook de angst om iemand te verliezen als je jezelf laat zien, angst voor verlating, angst voor afwijzing, angst voor verstikking, angst om jezelf in iemand te verliezen…

Je kent dat wel, van die dagen waarop een schier oneindige rij belemmerende gevoelens, gedachten, overtuigingen in talloze varianten, jou afhouden van een plezierige en effectieve dag. Gevoelens en gedachten als: Dat je niet voldoet. Dat je er niet toe doet. Dat je er alleen voor staat. Dat niemand jou wil. Dat niemand er voor jou is. Dat je niet krijgt wat je verdient. Dat je beter verdient. Dat je niks kan. Dat je mislukt bent. Dat niemand je begrijpt. Dat je overbodig bent. Dat je weg wilt. Verstoppen. Vluchten. Onzichtbaar worden. Weg van wat je voelt en denkt. Weg van andere mensen.

In het contact met je partner krijg je niet waar je op hoopt. Of wat je zelfs verwacht. Bevestiging, bemoediging, erkenning, vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde….. In plaats daarvan krijg je bijvoorbeeld te horen: ‘Ik heb wat afstand nodig.’ Je partner ervaart de relatie als verstikkend. Of jij hebt het gevoel dat je partner dat zo ervaart. Bij het horen van de woorden ‘afstand nemen’ sluit je hart. Je denkt: ‘Mijn partner wil mij verlaten.’ Je voelt afwijzing. En in je achterhoofd galmt het oordeel over jezelf: ‘Ik voldoe niet (meer). ‘